هر ساله در ماه آخر
تابستان، یادکرد قتل عام 67 وجدان شرمنده ایرانیان را به تکاپو می کشاند؛ کشتاری
که فاجعه ای ملی را برای ایران زمین رقم زده و هنوز هم پرونده آن گشوده است. امسال
پدیده ای تازه در رابطه با قتل عام تابستان 67 اتفاق افتاده و عده ای از نخبگان
سیاسی-فرهنگی کشور به اقدامات عملی فراتر از مرثیه سرای پرداخته و با حضور در
کنفرانس ها و تجمعات در برخی از کشورها، واقعیت کنونی آن فاجعه را به وجدان شرمنده
ایرانیان با صدای بلند یادآور شده اند. تردیدی نیست که آن فاجعه تا احقاق حقوق
کشته شدگان و تسلی خاطر بازماندگان، هم چنان بر وجدان ایرانیان سنگینی می کند و
حافظه جمعی و خاطره شخصی مردمان این مرزوبوم، از آمران-عاملان و هم پیمانان
کشتارهای دهه اول استقرار رژیم انقلابی که به حق «دهه اعدام و کشتار انقلابی»
خوانده شده است، تا رسیدن به جزای اعمالشان در دادگاهی صالح و بشردوستانه، نخواهد
گذشت. امسال می توان آن فاجعه ملی را از زوایه ای دیگر به تأمل گذاشت و فرایند شکل
گیری آن را در استمرار انقلابی گری به نظاره نشست. رخدادی عمیق و رویدادی آکنده از
خشم و نفرت و حکایتی از اتحاد بنیادگرایی دینی و ایدئولوژی های تمامیت گرای خلقی،
آن فاجعه را برای کشورمان تدارک دید و ورقی سیاه و شرمگینانه در تاریخ و سیاست
ایران به ثبت رساند.
داستان تراژیک فاجعه
ملی به دست جمهوری اسلامی این گونه شروع شد: با اعدام های اول
که در رژیم انقلابی انجام گرفت، هم پیمانان مجاهد و کمونیست، هورا کشیدند که
«سلطنت طلبان و خلافکاران اخلاقی» را می کشند. سال دوم حاکمیت انقلابیون،
«دیگرملایان و انقلابیون مسلمان» را که اعدام کردند، کمونیست های سنتی تائید کردند
که «عوامل آمریکایی» را می کشند. همان سال ها که «دگردینان و پیروان آئین بهائی و
اهل سنت» را دستگیر و کشتند، مجاهد و ملی-مذهبی و کمونیست و... دم برنیاوردند که
شور انقلابی است! سال 60 که «مجاهدین خلق و چریکهای فدای خلق و دیگر کمونیست ها»
را اعدام کردند، هم پیمانان خلقی خواستار برخورد انقلابی تر شدند.
تاسال 65-67 که
همه مخالفان را رژیم انقلابی سرکوب کرد، «توده ای ها و اکثریتی ها» گرفتار شدند؛
دیگر کسی باقی نمانده بود از آن ها دفاع کند! این چرخه تا سالیانی دیگر ادامه یافت
تا دامنگیر بخشی از حاکمیت انقلابی شد؛ از خلعیت ابوالحسن بنی صدر تا اعدام صادق
قطب زاده و از حصر خانگی عباس امیر انتظام و حسینعلی منتظری تا ترور سعید حجاریان
و اکنون حصر خانگی مهدی کروبی و میر حسین موسوی که خود در کشتارهای دهه های اول و
دوم انقلاب همراه با بدنه رژیم جمهوری اسلامی بودند و فاجعه ملی تابستان 1367 را
به وجود آوردند، گرفتار خشم انقلابی رژیم شدند. رژیم جمهوری با حذف و کشتار، فساد
و غارت توانست به عمر خود ادامه دهد.